-
-
Przemek, gdy Hana powie mu o swoich problemach, spróbuje jej pomóc - i szczerze z Piotrem porozmawiać.
- Znam dobrze moją siostrę… Stara się tego po sobie nie pokazywać, ale ona naprawdę cierpi. Wie, że po tym wszystkim ciężko będzie ci jej znowu zaufać, ale… Cholera jasna, jesteście dla siebie stworzeni! Wszyscy patrzyliśmy na was i marzyliśmy, żeby i nam przydarzyło się coś tak pięknego… Piotr, proszę, nie zmarnuj tego!
-
-
Doktor Goldberg zrobi wszystko, by mąż wrócił w końcu do domu.
- Wiem, że cokolwiek teraz powiem nie poprawi niczego między nami, ale… przepraszam. Gdybym tylko mogła cofnąć czas…
Jednak Piotr kolejny raz odepchnie ukochaną…
- Wiesz, co w tym wszystkim jest najgorsze? Ja naprawdę kochałem cię… Ufałem ci i byłem ci wierny. Zawsze!
-
-
A do tego postanowi… odejść z pracy! Tretter od razu zaprotestuje:
- Źle ci u nas?
- Nie chodzi o szpital tylko… o moje sprawy osobiste, o których wolałbym nie mówić. Proszę mnie zrozumieć, dyrektorze. Ja naprawdę nie mogę dłużej pracować w tej placówce.
- Rozumiem, ale nie mogę sobie pozwolić na stratę chirurga twojej klasy tylko dlatego, że… przechodzisz zawirowania w życiu osobistym!
-
-
- Przepraszam cię, Piotrze, ale każdego z nas dotykają kłopoty… I wstajemy rano, idziemy do pracy, a przed wejściem do szpitala zostawiamy je za drzwiami!
Jednak w końcu - widząc determinację przyjaciela - dyrektor ulegnie… I zaproponuje kompromis.
- Może spotkamy się pośrodku? Weźmiesz zaległy urlop, przemyślisz wszystko, doładujesz baterie… Za kilka dni wrócimy do tej rozmowy, dobrze?
