Trzepot rzęs, kuszące uśmiechy i słodki zapach ton perfum unoszących w powietrzu - tak wygląda sanatoryjna rzeczywistość doktora Zyberta. Na szczęście w odwiedziny do starego kolegi po fachu przyjeżdża Tretter. Lekarze rekreacyjnie spacerują po parku, ale Zybert jakoś dziwnie się zachowuje...

- Tadeusz, co ty się tak nerwowo oglądasz? - pyta zaniepokojony Tretter.
- Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że przyjechałeś!
- A co, źle się czujesz?
Zybert ścisza głos i upewniając się, że nikt go nie podsłuchuje, szepcze Tretterowi:
- Nie mam czasu o tym myśleć. Czuję się obserwowany!
Tretter nie może się powstrzymać od uśmiechu.
- Aaa, o to chodzi. Uroki sanatorium!
- Nie wiesz, o czym mówisz. Parkinson przy tym to małe piwo. To nie jest rekonwalescencja tylko obóz przetrwania! - w pełnej konspiracji przekazuje swoje odczucia Zybert.
- Po prostu odzwyczaiłeś się od tego, że masz powodzenie - śmieje się Tretter
- Za takim powodzeniem trudno zatęsknić.
Ledwo wypowiada te sowa, gdy na horyzoncie pojawiają się dwie panie.
- O wilku mowa - z uśmiechem ostrzega Zyberta przyjaciel.
Zybert aż podskakuje z wrażenia:
- Gdzie?
- Z prawej. Uśmiechaj się.

Obaj uśmiechają się szeroko w kierunku spacerujących w sąsiedniej alejce pań...

Czy którejś kuracjuszce uda się usidlić Zyberta? Na razie lekarz nie jest zachwycony zainteresowaniem, jakie wzbudza w sanatorium. Ale, kto wie, przecież strzała amora może dosięgnąć każdego. Tego nie można przegapić