"Gdy byłam mała zawsze zazdrościłam Tacie, gdy rozdawał autografy. Pamiętam, że strasznie byłam wtedy zła. Aż w końcu powiedziałam, że ja też będę w przyszłości rozdawać autografy! I ostatnio Tata wypomniał mi, że to się sprawdziło..."

"Zaczęło się od tego, że "odkryła" mnie (i mojego brata) przedszkolanka. Powiedziała rodzicom, że mamy zdolności muzyczne i dlatego jako 6-latka trafiłam do szkoły muzycznej".

"Pamiętam jedno śmieszne zdarzenie, gdy na Banacha kręciliśmy scenę operacji. W pewnym momencie, w trakcie ujęcia, choć tego nie było w scenariuszu, Marian Opania przerwał ciszę i zapytał mnie: "Pani doktor, a jak tam pani syn? Zdał już maturę?" A ja, również improwizując odpowiedziałam: "Panie doktorze, mój syn już jest na drugim roku studiów!". Na co dr Zybert stwierdził: "Jak ten czas leci!". Niestety, dwa tygodnie po nakręceniu odcinka zostaliśmy wezwani na postsynchrony i nasz "dialog" wyleciał ze sceny".

"Do dzisiaj zdarzają mi się usłyszeć: "Ja z panem na pewno nie będę stała w kolejce!" albo "Czy panu nie wstyd? Jak pan mógł tak odpowiedzieć Zosi!". Widzę też reakcje na twarzach ekspedientek w sklepie... Dla mnie to sygnał, że jako aktor nie najgorzej przekazuję "substancję ludzką" pod tytułem "Docent Depczyk". I, przez przekorę, właśnie dlatego Depczyka lubię".

Uważa się za człowieka trochę "starej daty". Tyle, że patrzy na świat z młodzieńczym optymizmem. Może tak działają magiczne deski teatru? To na nich zamienia się w 12-latka i to w dodatku z piekielnym charakterkiem... Jaśnie wielmożny pan Hrabia, który żałuje, że nie był Szwejkiem, czyli... BOGDAN BAER.

"To, że gram, to przypadek! I na razie nie wiem jeszcze, czy w ogóle chciałbym się tym zajmować w przyszłości! Nie jestem przecież aktorem zawodowym, nie należę do żadnej agencji. Kolejne role dostałem tylko dlatego, że ktoś do mnie zadzwonił i mi je zaproponował".